Νυχτιάτικο...
Διάβασα κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον χτες. Ήταν δυο αναρτήσεις σε κάποια άλλα blog, τα οποία αφορούσαν το "ψυχοφθόρο" επάγγελμα του δασκάλου. Μου έκανε εντύπωση (θεωρώ τον εαυτό μου "δασκάλα", έχει πλάκα αν το καλοσκεφτείς!!!).
Πολλοί θεωρούν τους δασκάλους babysitter. Και, γιατί όχι, στην τελική, αφού δεν δίνουν και πολλά περιθώρια να γίνει πιο δημιουργική η δουλειά μέσα στην τάξη. Σκέψου ότι οι γονείς, οι μαθητές, και φυσικά το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, αντιμετωπίζουν έναν δάσκαλο (τάξης ε, φαντάσου πώς βλέπουν τους δασκάλους των καλλιτεχνικών!!!) σαν "υπηρεσία φύλαξης του παιδιού". Είχαν πολύ ενδιαφέρον οι 2 απόψεις, που πρέπει να ήταν δασκάλων.
Έστω ότι είμαι babysitter και χρεώνω 3 ευρώ την ώρα. Φυλάω το παιδί σου από τις 8.30 έως τη 1.30, δηλαδή 5 ώρες. 3 επί 5 μας κάνει 15. Ε, να μην είναι 20 παιδιά μέσα στην τάξη; 20 επί 15 μας κάνει 300 ευρώ τη μέρα. 300 επί 20 (χωρίς τα Σου/Κου) μέρες το μήνα = 6000 το μήνα. Ε, πόσους μηνες να δουλεύω, να μην είναι (να σου βγάλω Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι), χονδρικά 8 μήνες επί 6000 = 48000 για τη δουλειά, χωρίς τις διακοπές που μας "κατηγορούν" τους δασκάλους ότι καθόμαστε και πληρωνόμαστε. Ένας δάσκαλος, το χρόνο παίρνει κοντά στα 18-19000. Ε, άσε μας τουλάχιστον αυτά τα λεφτά και μην παραπονιέσαι για τη δουλειά που ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να κάνουμε αλλά δεν γίνεται.
Σκέψου ακόμα ότι οι διακοπές δεν γίνονται για τους δασκάλους, αλλά για τα παιδιά. Πες εσύ σε ένα παιδί να πάει στο σχολείο Χριστούγεννα ή καλοκαίρι, και αν δεν σου έρθει ένα βιβλίο κατακέφαλα, εγώ θα σκίσω τα πτυχία μου. Ε άμα πια τόσο πολύ θες να βάλεις τους δασκάλους να δουλεύουν και τότε, τράβα κλείστους σε μια αίθουσα άδεια, να κοιτάν τους τοίχους και να τους πληρώνεις κιόλας γι' αυτό.
Άκουσα σε συζητήσεις απόψεις ότι και τα δικά τους επαγγέλματα είναι ψυχοφθόρα. Δεν θα θέσω θέμα σύγκρισης, αλλά και μόνο το γεγονός ότι πρέπει να μεγαλώσεις με τρόπους, να διαπαιδαγωγήσεις ένα παιδί, να το κάνεις να αγαπήσει τη μάθηση, να του μάθεις τελικά 5-10 πράματα για να μπορέσει να επιβιώσει σε μια κοινωνία, να το παρηγορείς όταν δεν το παίζουν τα άλλα παιδιά, να του πληρώνεις το φαγητό, επειδή η μάνα ξέχασε να του βάλει στην τσάντα, να ενδιαφέρεσαι για αυτό (και για τα υπόλοιπα 25 που είναι μέσα στην τάξη), ε τότε, με συγχωρείς, η σύγκριση γίνεται μόνη της.
Η τρομερή σύγκριση, όμως, γίνεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο. Η έννοια "ιδιωτική εκπαίδευση" έχει πάρει πια από την ίδια την οικογένεια τεράστιες διαστάσεις. Φυσικά, αν τα "σκάει"ο γονιός, εκείνο θα εκτιμήσει, ακόμα κι αν ο διαχωρισμός στα 10μελή τμήματα γίνεται με ρατσιστικό τρόπο ("δυνατοί"-"αδύναμοι"). Τι ωραία, να κολλάει αυτός που πληρώνεις μια ρετσινιά στο ίδιο το παιδί, και να μην έχει καμιά σχέση τελικά με την προσπάθεια που μπορεί αυτό να κάνει!!!
Τώρα, θα με ρωτήσεις τι με ενδιαφέρει εμένα όλο αυτό το θέμα, αφού δεν είμαι τέτοιου είδους δασκάλα. Μα, για φαντάσου, αν ΕΤΣΙ αντιμετωπίζεται ένας δάσκαλος γενικών καθηκόντων, πώς μπορεί να αντιμετωπίζουν έναν δάσκαλο ειδικότητας, καλλιτεχνικού μαθήματος..."Εεε μωρέ, τραγουδάκια κάνετε, χορεύετε, σιγά το δύσκολο πράγμα που σε πληρώνουν να κάνεις"... Ναι, τ' άκουσα κι αυτό!!!Εγώ τότε τι πρέπει να κάνω; Να μπω στην τάξη και να κοιτάω το ρολόι μήπως και περάσει η ώρα γρηγορότερα (ναι, έχω μάθει να το κάνω κι αυτό!!!); Ε τότε, τι σκατά σπούδασα; Γι' αυτό έφαγα στη μάπα μια σχολή και το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης; Αν είναι να κάθομαι να ακούω αποδοκιμασίες για το τι κάνω στη δουλειά μου, να τα παρατήσω και να γίνω μπαλαρίνα...Προλαβαίνω ακόμα στα 24 να κάνω καριέρα;;;;
Πολλοί θεωρούν τους δασκάλους babysitter. Και, γιατί όχι, στην τελική, αφού δεν δίνουν και πολλά περιθώρια να γίνει πιο δημιουργική η δουλειά μέσα στην τάξη. Σκέψου ότι οι γονείς, οι μαθητές, και φυσικά το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, αντιμετωπίζουν έναν δάσκαλο (τάξης ε, φαντάσου πώς βλέπουν τους δασκάλους των καλλιτεχνικών!!!) σαν "υπηρεσία φύλαξης του παιδιού". Είχαν πολύ ενδιαφέρον οι 2 απόψεις, που πρέπει να ήταν δασκάλων.
Έστω ότι είμαι babysitter και χρεώνω 3 ευρώ την ώρα. Φυλάω το παιδί σου από τις 8.30 έως τη 1.30, δηλαδή 5 ώρες. 3 επί 5 μας κάνει 15. Ε, να μην είναι 20 παιδιά μέσα στην τάξη; 20 επί 15 μας κάνει 300 ευρώ τη μέρα. 300 επί 20 (χωρίς τα Σου/Κου) μέρες το μήνα = 6000 το μήνα. Ε, πόσους μηνες να δουλεύω, να μην είναι (να σου βγάλω Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι), χονδρικά 8 μήνες επί 6000 = 48000 για τη δουλειά, χωρίς τις διακοπές που μας "κατηγορούν" τους δασκάλους ότι καθόμαστε και πληρωνόμαστε. Ένας δάσκαλος, το χρόνο παίρνει κοντά στα 18-19000. Ε, άσε μας τουλάχιστον αυτά τα λεφτά και μην παραπονιέσαι για τη δουλειά που ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να κάνουμε αλλά δεν γίνεται.
Σκέψου ακόμα ότι οι διακοπές δεν γίνονται για τους δασκάλους, αλλά για τα παιδιά. Πες εσύ σε ένα παιδί να πάει στο σχολείο Χριστούγεννα ή καλοκαίρι, και αν δεν σου έρθει ένα βιβλίο κατακέφαλα, εγώ θα σκίσω τα πτυχία μου. Ε άμα πια τόσο πολύ θες να βάλεις τους δασκάλους να δουλεύουν και τότε, τράβα κλείστους σε μια αίθουσα άδεια, να κοιτάν τους τοίχους και να τους πληρώνεις κιόλας γι' αυτό.
Άκουσα σε συζητήσεις απόψεις ότι και τα δικά τους επαγγέλματα είναι ψυχοφθόρα. Δεν θα θέσω θέμα σύγκρισης, αλλά και μόνο το γεγονός ότι πρέπει να μεγαλώσεις με τρόπους, να διαπαιδαγωγήσεις ένα παιδί, να το κάνεις να αγαπήσει τη μάθηση, να του μάθεις τελικά 5-10 πράματα για να μπορέσει να επιβιώσει σε μια κοινωνία, να το παρηγορείς όταν δεν το παίζουν τα άλλα παιδιά, να του πληρώνεις το φαγητό, επειδή η μάνα ξέχασε να του βάλει στην τσάντα, να ενδιαφέρεσαι για αυτό (και για τα υπόλοιπα 25 που είναι μέσα στην τάξη), ε τότε, με συγχωρείς, η σύγκριση γίνεται μόνη της.
Η τρομερή σύγκριση, όμως, γίνεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο. Η έννοια "ιδιωτική εκπαίδευση" έχει πάρει πια από την ίδια την οικογένεια τεράστιες διαστάσεις. Φυσικά, αν τα "σκάει"ο γονιός, εκείνο θα εκτιμήσει, ακόμα κι αν ο διαχωρισμός στα 10μελή τμήματα γίνεται με ρατσιστικό τρόπο ("δυνατοί"-"αδύναμοι"). Τι ωραία, να κολλάει αυτός που πληρώνεις μια ρετσινιά στο ίδιο το παιδί, και να μην έχει καμιά σχέση τελικά με την προσπάθεια που μπορεί αυτό να κάνει!!!
Τώρα, θα με ρωτήσεις τι με ενδιαφέρει εμένα όλο αυτό το θέμα, αφού δεν είμαι τέτοιου είδους δασκάλα. Μα, για φαντάσου, αν ΕΤΣΙ αντιμετωπίζεται ένας δάσκαλος γενικών καθηκόντων, πώς μπορεί να αντιμετωπίζουν έναν δάσκαλο ειδικότητας, καλλιτεχνικού μαθήματος..."Εεε μωρέ, τραγουδάκια κάνετε, χορεύετε, σιγά το δύσκολο πράγμα που σε πληρώνουν να κάνεις"... Ναι, τ' άκουσα κι αυτό!!!Εγώ τότε τι πρέπει να κάνω; Να μπω στην τάξη και να κοιτάω το ρολόι μήπως και περάσει η ώρα γρηγορότερα (ναι, έχω μάθει να το κάνω κι αυτό!!!); Ε τότε, τι σκατά σπούδασα; Γι' αυτό έφαγα στη μάπα μια σχολή και το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης; Αν είναι να κάθομαι να ακούω αποδοκιμασίες για το τι κάνω στη δουλειά μου, να τα παρατήσω και να γίνω μπαλαρίνα...Προλαβαίνω ακόμα στα 24 να κάνω καριέρα;;;;
Comments
Post a Comment